The Brown Bench in the Park

“คุณยังฟังเทปคาสเซ็ตอยู่อีกหรือคะ”

ฉันกดปุ่ม STOP บนเครื่องทันทีเมื่อได้ยินเจ้าของร้านกาแฟยิงคำถาม

“ค่ะ หนูว่ามันคลาสสิกดี”

ถ้าพูดถึงยุค 90 ของฉัน คงไม่มีอะไรน่าคลาสสิกไปกว่า การไปรอหน้าแผงเทปในเย็นวันพุธ ที่จะได้ซื้ออัลบั้มใหม่ของ ศิลปินหรือวงดนตรีที่เทปจะมาที่แผงขายในตอนเย็น และก็คงไม่มีเย็นวันไหนที่ฉันจำได้มากไปว่า ....เย็นวันนั้น 

เด็กผมยาว ผูกโบสีชมพูหวาน เอวคอดเป็นนาฬิกาทราย ใชุดนักเรียนมัธยมปลาย ดูเป็นสาวขึ้นมากกว่าตอนที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

เธอถือเทปม้วนที่ฉันตามหาไว้ในมือ เราสองคน เจอกันอีกครั้งในรอบหลายเดือนและนั่นเป็นมิตรภาพครั้งสุดท้าย

ก่อนที่ฉัน...จะเป็นคนทำลายมันทุกอย่าง

ฉันไม่ได้หวังให้เธอ ยกโทษให้เลยสักนิด แต่แค่หวังว่าสักวัน ฉันจะได้แค่พูดคำว่า "ขอโทษ" ต่อหน้าเธอ