Her ก็เธอนั่นแหละ

“แล้วคืนก่อนหวงไหม ตอนเห็นรถพี่วีร์” สายศิลป์ถามยิ้มๆ

“นิดหนึ่ง นิดเดียวเอ๊ง แต่พอเธอโทรฯ ไปหา ก็หายเลย” จามรียิ้ม

“หมั่นไส้ ไม่อึดอัดหรือที่บางทีแสดงออกอะไรมากไม่ได้น่ะ”

“มีบ้าง แล้วเธอล่ะ” จามรีถามกลับ

“มีบ้าง แต่ที่รู้สึกอึดอัดก็คือ กลัวว่าจะไปทำให้พี่จุ้นไม่สบายใจ”

“พี่ไม่เป็นไร ขอแบ่งเวลานิดหน่อยได้ปะล่ะ” จามรีเลือกที่จะไม่พูด คุยเรื่องที่จะไปสร้างความไม่สบายใจให้สายศิลป์และเชื่อว่า คนที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าคิดคล้ายกัน คนหนึ่งยังคงต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตกปากรับคำเป็นแฟนกับคนๆ หนึ่งเอาไว้ ส่วนอีกคนตั้งใจจะประคับประคองความสัมพันธ์ให้คงอยู่ไม่ว่าสถานะในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เพียงแค่ได้ใกล้ชิด ได้เห็นรอยยิ้ม ได้ไปไหนมาไหน ได้ใช้เวลาด้วยกัน ถือว่ามากแล้วสำหรับคน   ที่รู้ตัวว่ามาทีหลังอย่างจามรี