เมื่อผมก้าวพ้นผ่านออกจากบานประตูเหล็กหนาแผ่นใหญ่ ทุกย่างก้าวที่เดินหน้าไป ผมก้าวออกไปอย่างมั่นคง ไม่เร่งรีบ ม่านตาค่อยๆ ซึมซับกับสิ่งรอบตัวที่ห่างหายไปนับปี
ไม่ว่าจะเป็นผู้คนมากมาย ที่ต่างสวมใส่ชุดหลากสีสันแตกต่างกันไป ไม่เหมือนกับทุกคนที่ผมเคยต้องร่วมใช้ชีวิตอยู่ด้วย ก่อนเดินก้าวพ้นประตูนั้นมา เพราะเราถูกกฎบังคับให้ต้องแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแบบเดียวกัน เพื่อความเป็นระเบียบ
ตัวเองผมเหลือบตามองบางคนที่วิ่งสวนทางมา ก็เห็นใบหน้านั้นมีดวงตาแดงก่ำเอ่อล้นคลอไปด้วยน้ำตา
ที่ปล่อยให้รินไหลลงมาอาบสองแก้มเหี่ยวย่น แต่ขัดกับรอยยิ้มฉายชัดบนใบหน้า
ชายชราพุ่งถลาตัวเข้าสวมกอดคนหนุ่ม ที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกันกับเขาจนเกือบเป็นพิมพ์เดียวกัน เขาสองคนต่างกอดกันแน่น ส่งเสียงร่ำไห้ดังไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่อยู่ในการกระทำเดียวกันโดยรอบบริเวณนี้
ผมรู้ว่า พวกเขาเหล่านี้ต่างเดินทางมาเพื่อรอรับสมาชิกในครอบครัว ที่ต้องแยกจากกันชั่วระยะเวลานึง
ที่ผ่านมาได้มีโอกาสใกล้ชิดกันมากสุด ก็แค่ระยะเวลาที่ถูกกำหนดไว้เพียงน้อยนิด เมื่อเทียบกับความคิดถึงที่มีต่อกันมัน ไม่เคยพอเลยสักครั้ง และก็ยังมีซี่ลูกกรงเหล็กกั้นกลาง ตอกย้ำการถูกแบ่งแยกราวกับอยู่คนละโลก จะได้มีสัมผัสใกล้ชิดกันเพียงปีละครั้งเดียว
ผมหยุดยืนดูพวกเขาเพียงครู่ ก่อนเดินต่อไปยังจุดนัดพบที่ได้ตกลงกันไว้
นับจากวันนี้ ผมจะเป็นเพียงคนที่เคยถูกตีตราจองจำ อยู่ด้านหลังประตูเหล็กหนานั้น
มันเคยทำหน้าที่เสมือนเป็นตัวกั้นอิสระภาพทุกอย่างในชีวิต ที่ผมเคยมีมาแต่เกิดให้หายไปในทันทีเมื่อสายโซ่เส้นหนักกับห่วงเหล็กคล้องใหญ่กว่าข้อมือเพียงนิดได้กลายเป็นอวัยวะส่วนที่สามสิบสาม ของร่างกายผมเมื่อสามปีก่อน
ผมได้แต่เหยียดยิ้มให้กับตัวเอง ชีวิตที่กำลังจะเริ่มต้นใหม่ในวันนี้ของผม
มันกลับไม่มีอะไรกลับไปสมบูรณ์แบบเช่นดังเดิม เหมือนอดึตก่อนจะเข้าไปอยู่ในที่นั้นสักอย่าง
แม้แต่บ้านที่เคยอยู่มาแต่เกิด ยังคงเหลือแค่ความทรงจำอันงดงามติดไว้ภายในใจผม พลันเท้าของผม ก็รีบเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เมื่อคิดถึงใบหน้าบุคคลที่กำลังเฝ้ารอคอยผมอยู่ที่บ้านของคุณทวดกลางไร่
สถานที่เปลี่ยนไป มันไม่สำคัญกับผมเท่ากับผมยังมีครอบครัวอยู่เคียงข้าง และพร้อมจะเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง
แสงจากตะวันในช่วงยามสาย เริ่มแผ่ขยายความร้อนแรงขึ้น ผมยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลซึมตรงหน้าผากออก ถึงจะได้หมวกแก็ปช่วยบดบังแสงจ้า แต่ความแสบร้อนก็ยังแผดเผาลงมายังใบหน้าให้เปียกชุ่มโชก
สองขาพาเดินไกลมาเรื่อยๆ ตามทางจนได้ระยะทางนึงแล้วก็เห็นปลายทาง
จุดนัดพบอยู่ตรงบริเวณศูนย์อาหารใหญ่ ซึ่งตั้งต่อเรียงรายกันนับสิบร้า
" อิงค์!! "
