“ผ่านมา...ห้าสิบปีแล้วสินะ”
หญิงชราเหม่อมองออกไปยังผืนน้ำที่มีคลื่นมากมายซัดเข้ามาไม่หยุด เธอยิ้มให้กับท้องฟ้าสีครามในยามเย็น จ้องมองพระอาทิตย์ที่ใกล้พ้นขอบฟ้าด้วยใบหน้าที่มีความสุข เมื่อได้กลับมายังสถานที่แห่งความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือนแม้มันจะผ่านมานานแค่ไหนก็ตาม
55 ปีก่อน…
“พี่ฝัน วาชอบพี่ฝันนะ”
วิวาห์ หรือ วา พูดขึ้นในขณะที่เธอกำลังกินไอติมตัดรสกะทิด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เด็กสาวหลงรักพี่ข้างบ้านมาตั้งแต่อายุสิบขวบ จนตอนนี้แม้มันจะผ่านมาแล้วห้าปี หัวใจดวงน้อยของเธอก็ยังคงมีแต่พี่ปลายฝันอยู่ภายในนั้น
“บอกชอบพี่ทุกวันแบบนี้ ไม่เบื่อหรือไง หือ”
ปลายฝัน หรือ ฝัน หันไปมองเด็กสาวข้างกายด้วยสายตาอ่อนโยน เธอลูบไปที่หัวของน้องแผ่วเบาเพราะรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้เหลือเกิน
เจ้าเด็กน้อยเอ๊ย
ท่าทางไร้เดียงสาของวิวาห์ ทำให้ปลายฝันยิ้มและหัวเราะได้ทุกครั้งที่เจอ เธอรู้สึกมีความสุขเมื่อได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ จนไม่รู้ว่ามันเป็นความเคยชินหรือเพราะความคิดถึงกันแน่ ปลายฝันถึงต้องมาหาน้องที่ริมชายหาดทุกเย็น
“ไม่เลย วาไม่เคยเบื่อ เพราะวาชอบพี่ รักพี่มากกก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เสียดังไปแล้วนะวา เบา ๆ หน่อย” เธอโยกหัวของวิวาห์ไปมาเบา ๆ เพราะรู้สึกมันเขี้ยวในความน่ารักของน้อง
“ก็วารักพี่ฝันจริง ๆ นี่คะ แล้วพี่ฝันล่ะ”
“พี่ก็รักเรา แบบ...”