แพรสีโศก

ภพหล้าเอ่ย ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เธอ...ผืนแพรลูกเศรษฐี ครอบครัวประกอบธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ฟันกำไรหลักหลายล้านต่อไป ทว่าเกิดมาบนกองเงินกองทองขนาดนี้กลับเป็นเด็กขาดความอบอุ่น 

"นี่นายอีกแล้วเหรอ ฉันบอกแล้วไงว่าให้เก็บดอกไม้ราคาถูกของนายไว้! มันไม่เหมาะกับฉัน!"

"จะไม่รับของจากพี่จริง ๆ เหรอ กุหลาบช่อนี้พี่ตั้งใจจัดเองเลยนะ เลือกดอกที่ดีที่สุดมาเลยด้วย"

"นายฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไงฮะ! ก็บอกว่าไม่เอาไง! ไว้ช่อใหญ่เท่าคนอื่นแล้วค่อยมาคุยกับฉัน!"

**************************************************************************

คำพูดทุกคำของผืนแพรตีรวนขึ้นมาจากความทรงจำของเธอ เธอดูถูกดูแคลนภพหล้า...คนตรงหน้าที่เธอต้องแต่งงานด้วยเพื่อปลดหนี้พนันให้ผู้เป็นแม่ 

ตั้งแต่ธุรกิจครอบครัวล่ม พ่อก็ป่วยติดเตียง แม่ก็ติดหนี้พนันหลายเท่าตัว นานวันเข้าก็เยอะจนหาไปจ่ายไม่ไหว ชีวิตที่เคยเป็นดังเจ้าหญิงกลับตาลปัตรจากหน้ามือเป็นหลังตีน! 

"นายมันเห็นแก่ตัว!"

"ก็เหมือนเธอนั่นแหละ! เธอทำให้พ่อของฉันต้องออกจากงาน! กว่าเราจะตั้งตัวได้ก็เกือบตาย! แบบนี้ไม่เรียกเห็นแก่ตัวเลยมั้ง!"