เหวินหลาง 文郎 เล่ม 1

ในยุคที่ทุกคนอ่านนิยายเพื่อคลายความเครียด เขาก็เป็นหนึ่งคนที่อ่านมันในยามว่าง แต่ยิ่งอ่านไปมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเกิดคำถามขึ้นมาในใจ

สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาต้องกลับมาครุ่นคิดว่าทำไม นางเอก พระเอก ของนิยายหลายๆ เรื่องต้องย้อนเวลา ย้อนเวลาไม่พอต้องปลูกผัก ล่าสัตว์ เก็บของป่า หาสมุนไพร และต้องพึ่งพาโชคลาภมากมายขนาดไหนถึงจะเจอของดีอย่างโสมคน จนวันนี้

“นี่มันเรื่องบัดซบอะไรวะ!”

แม้แต่มันเทศสักหัวยังไม่มีให้กิน ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านจะยากแค้นแสนเข็ญ กันเกินไปแล้ว! ปฏิบัติการปลูกผัก เข้าป่า ล่าสัตว์ จึงต้องเริ่มขึ้นอย่างเร่งด่วน แต่!!

“นี่ฤดูหนาว จะปลูกอะไรได้ -_-”

เรื่องเศร้ายังไม่จบลงแค่นั้น ความซวยอันดาหน้าเข้ามาไม่รู้จบ เมื่อสูตรโกงที่ควรมีกลับไม่มีสักอย่าง ไหนน้ำอมฤต? ไหนพรจากฟ้า? ไหนสัตว์อสูรในพันธสัญญา? ไม่มีอะไรเป็นแหล่งอาหารของบ้านได้! คำถามสุดท้ายคือ จะทำอย่างไรต่อไปดี

กว่าจะตั้งสติทำใจได้ ก็ตอนที่เสียงท้องร้องขึ้นมาด้วยความหิว แล้วพบว่าในห้องครัวไม่มีอะไรให้ประทังชีวิต กระท่อมหลังน้อยคือแหล่งพักพิงเมื่อพวกเราแยกออกมาจากบ้านใหญ่แล้ว การแยกบ้านอาจจะทำให้สบายใจแต่ความเป็นอยู่ของครอบครัวเหวินบ้านรองในตอนนี้กลับไม่ได้ดีขึ้นเลย ด้วยถูกไล่ออกมาตอนฤดูหนาวที่ไม่มีแหล่งอาหาร ล่าสัตว์ไม่ได้ เพาะปลูกไม่ได้ ออกประมงในแม่น้ำไม่ได้ แล้วทำอันใดได้บ้าง

เขาได้เดินทางมาถึงจุดดิ่งของชีวิตแล้ว!

.............................

นิยายเอาชีวิตรอดของเด็กชายผู้หนึ่ง #ไม่ฮาเร็ม #ไม่วาย