ทันใดนั้นเองมีเสียงเปิดประตูดังแอ๊ด ขณะชะโงกหน้ามองในใจคิดว่าพี่ตูน แต่กลับได้พบใบหน้าเจ้าของโต๊ะ อาจารย์สมมาสกำลังเดินเข้ามาในห้อง เขาจะไปไหนได้นอกจากด้านในสุดฝั่งขวามือ
“เมื่อไหร่ของขวัญชิ้นนี้ จะถึงมือเจ้าของเสียที”
ผู้ชายร่างกายกำยำระบายความในใจ พลางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ประจำ ถ้าอาจารย์สมมาสเอะใจสักนิดเดียว เขาจะรับรู้ทันทีว่าใต้โต๊ะมีสิ่งผิดปรกติ สิ่งที่ว่านั้นก็คือตัวผมนี่แหละ เพราะหนีไม่ทันจึงรีบแฝงกายลงชั้นใต้ดิน สายลับหน้าหยกอยู่ท่ามกลางความเป็นความตาย แค่อาจารย์ดันเข่ามาข้างหน้าเพียงเล็กน้อย ก็จะพุ่งชนใบอันหน้าหล่อเหลาเด็กหนุ่มคนนี้
โชคดีเป็นของจารชนอ่อนหัด อาจารย์สมมาสลุกขึ้นยืนโดยไม่บอกกล่าว เขานำสิ่งของหลายอย่างวางไว้บนโต๊ะ ทำให้มันรกกว่าเดิมซึ่งจัดว่าแย่อยู่แล้ว ผู้มีหนวดเคราหนาเตอะก้าวเดินจากไป แต่ยังมีวายพร่ำบ่นถึงวาสนาอันต้อยต่ำ ครั้นพอได้ยินเสียงปิดประตูห้องดังปัง สุดยอดสายลับจึงโผล่หัวออกจากกระดอง
ผมเหลียวมองบนโต๊ะตัวเดิมอีกครั้ง มีขวดโหลขนาดใหญ่โตตั้งอยู่ฝั่งซ้าย ในนั้นมีดาวกระดาษล้นมาถึงปากขวด ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าบางๆ สีสันสดใส
อย่าบอกนะว่า…อาจารย์สมมาสพับดาวกระดาษให้อาจารย์ปิยะดา? พ่อเจ้าพระคุณรุนช่องเอ๋ย ช่างมีนิสัยผิดกับบุคลิกหน้าตาเป็นอย่างยิ่ง ข้างขวดโหลมีโปสการ์ดใบน้อยห้อยโตงเตง ด้วยความอยากรู้จึงหยิบขึ้นมาอ่าน
“ของขวัญวันเกิดสำหรับอาจารย์ดาครับ ผมแอบทำด้วยตัวเองไว้นานแล้ว หวังว่าสักวันผมจะกล้ามอบให้กับอาจารย์”
ด้านล่างสุดของโปสการ์ดลงวันที่ 21-06-255x พร้อมรูปหัวใจเล็กๆ 2 ดวงติดกัน ไม่จริงใช่ไหม! ผ่านมาแล้วครึ่งปียังปอดแหกเหมือนเดิม เริ่มรู้สึกใจหายและสงสารเจ้าของโปสการ์ด ชาตินี้ทั้งชาติอาจารย์สมมาสคงหาเมียไม่ได้
