สายใยในรอยร้าว

บทนำ

“ ถือว่าเห็นแกความรักของเราก็ได้ ให้พราวพิสูจน์ตัวเองพราวเชื่อว่าพราวหาหลักฐานได้ ” เธอให้คำมั่นด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้นไห้

“ รักเหรอ? ฟังนี่นะ...ฉัน...ไม่....ได้...รัก...เธอ ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเจือความเจ็บปวดพึมพำข้างหูพราวรดา

“ เธอคิดว่าคนอย่างฉัน จะกลับไปรักผู้หญิงที่มีลูกแล้วอย่างเธอได้จริงๆเหรอพราว....แล้วก็ออกไปจากชีวิตของฉันได้แล้ว ”  ปฐวีขาดสติเผลอพูดสิ่งที่ตรงข้ามจิตใจออกไป ไม่ใช่แค่คนฟังสะอึกเขาเองยังรู้สึกได้ว่ามันแรงเกินไปสำหรับคนรักกัน

“ แล้วลูกของเราล่ะคะ.....ตาพร้อมแกรักพี่ดินมากกว่าแกจะได้มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นเขา...พี่ไม่รักไม่สงสารแกบ้างเหรอ ”

พราวรดาคิดว่าการที่เธอพูดถึงลูกชายจะทำให้เขาใจเย็นลงบ้าง แต่นั้นกลับเป็นสิ่งที่ทำให้เธอหน้าชายิ่งกว่าเดิม

“ เด็กนั่นไม่ใช่ลูกของฉัน...ฉันแค่เข้าหาลูกชายเธอเพื่อให้เธอรักแล้วก็ทิ้งเธอไง ”

“ แต่แกเป็นลูกของพี่นะคะ ” พราวรดาได้แต่คิดในใจเธอพูดไม่ออกเธอจุกไปหมด คำพูดของเขาเปรียบเสมือนปลายมีดแหลมที่กรีดลงบนหัวใจของเธอให้ตายอย่างช้าๆ

วันนี้เธอตั้งใจจะบอกความจริงกับเขาเรื่องลูกและเรื่องเมื่อห้าปีก่อน แต่ทุกอย่างมันพังลงแล้ว เขาไม่ได้รักเธอสิ่งที่ผ่านมาเขาต้องการแก้แค้นเพียงเท่านั้น และคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรื้อฟื้นความหลังอีกต่อไป