วิมานภุมรินทร์

“ปีละหนึ่งล้านบาท ถ้าทุกคนผ่านด่านไปได้ ปีต่อไปจะเพิ่มให้ตามผลงาน ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เป็นอย่างต่ำ ขณะที่ใคร ทำไม่ได้ ผลงานไม่เป็นที่พึงใจ เงินจำนวนนั้นจะถูกถ่ายโอนไปให้กับคน ที่เหลืออยู่ ฉันมีเวลาไม่มาก ทุกวินาทีต้องการความประทับใจ”สิรีสั่งกับชายหนุ่มทั้งสามคนตรงหน้า

“มีอะไรเป็นอาวุธ เอาออกมาให้ฉันดูให้หมด”

“ผมไม่ใช่ประเภทแก้ผ้าโทงๆ โดยไม่มีศิลปะ แต่ถ้าได้ล่วงรู้เหตุผลก่อน ผมก็จะทำตามสมควร” เขายิ้มให้ เอามือไขว้หลัง คว้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าประกวดประขันกับคนอื่น ผู้ชายหล่อ หุ่นดี จะมั่นใจก็ต่อเมื่อแก้ผ้าโชว์ของดีนี่แหละ

“มันสมเหตุสมผลเชียวนะ”  สาววัยกลางคนคิดในใจ

“ผมไม่เอาอธิปไตยมากองให้ใครดูหรอก”  หนุ่มอีกคนพูด ทำเอาสองหนุ่มที่ยืนโชว์ของแข็งแลกกับงานก่อนหน้านี้เป็นอันสะดุ้ง

“อย่าปากดี ถ้าเธอจะไม่สู้ ทั้งที่ทุกคนเขา “สู้” กันหมด  เธอจะเอายังไง เห็นอยู่ว่าถ้าไม่เอาออกมา มันไม่แฟร์ “

“ตามกฎเกณฑ์การสมัครงานทั่วไป จะต้องโทรไปเช็คประวัติกับที่ทำงานเก่าเสียก่อน ผมยินดีจะให้เบอร์คนที่เคยขึ้นเตียงกับผม ทุกคนกับพี่ ถ้าพี่ต้องการ”

“เรียกฉันว่าอะไรนะ ฉันแก่พอที่จะเป็นแม่เธอได้แล้ว”

“แต่พี่ก็ไม่ยอมเป็นแม่ พี่อยากจะเป็นเมีย ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกพวกผมซึ่งเป็นมืออาชีพมาให้บริการถึงสามคน”เขาพูดพลางฉีกยิ้ม รอยยิ้มและดวงตาของเขาเป็นอาวุธสำคัญ

สิรีคิดในใจ ผู้ชายที่อวดฉลาดเป็นอย่างนี้นี่เอง! เพราะความจริงแล้วเธอก็เป็นแค่จัดจ้าง มดงานตัวหนึ่งเท่านั้น ชายบำเรอทั้งสาม เป็นของใครกันนะ