วัน(ห)วาน

Puppy Love ตามความรู้สึกของคนทั่วไปคงจะแปลได้ว่ารักวัยหวานที่ไม่ได้จริงจังนัก ความรู้สึกฟิน ๆ ฟุ้ง ๆ ที่หลายคนคงเคยประสบพบเจอเมื่อครั้งที่เรายังเป็นเด็กวัยรุ่น อาจจะเป็นรุ่นพี่คนนั้นที่มายืนเข้าแถวคนสุดท้ายของชั้น ม.หก เป็นประจำ หรืออาจารย์ฝึกสอนวิชาพละสุดหล่อที่มีรอยยิ้มตรึงใจ

หรือบางที...อาจจะเป็นใครสักคนที่บ้านอยู่ตรงข้ามกัน

พิมพ์อัปสรก็เคยมี Puppy Love กับเขาเหมือนกัน เขาคนนั้นคือพี่ชายบ้านตรงข้ามที่เจอกันแทบทุกวัน เพราะว่าเขาเป็นเด็กร้านเช่าการ์ตูนที่เธอเป็นสมาชิกและแวะเวียนไปใช้บริการจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

เขาเรียนมหาวิทยาลัยในขณะที่เธอเพิ่งขึ้นชั้น ม.หนึ่ง แล้ววันหนึ่งเมื่อเขาเรียนจบก็หายไปจากชีวิตของเธอโดยไม่มีแม้แต่คำบอกลา คำสารภาพรักที่ไม่กล้าพูดออกไปในที่สุดก็ไม่เคยได้บอกอีกเลย

ความรักครั้งแรกจบลงในฤดูร้อนปีนั้น พิมพ์อัปสรเติบโตขึ้นและไม่ได้นึกถึงพี่ชายบ้านตรงข้ามอีก

จนกระทั่งวันที่เธอได้เจอเขาในบริษัทที่เธอมาสัมภาษณ์งาน ความทรงจำครั้งเก่าแจ่มชัดขึ้นมาราวกับว่ามันไม่เคยหายไป เพียงเก็บในกล่องไม้ใบเก่าใส่กุญแจแน่นหนา รอวันที่จะมีใครหยิบลูกกุญแจเก่าคร่ำคร่าขึ้นมาไขเปิดมันอีกครั้ง


ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน และเมื่อเธอแนะนำชื่อตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มผมจึงนึกออกว่าเธอคือสาวน้อยบ้านตรงข้ามที่เทียววิ่งข้ามถนนมาเช่าหนังสือจากร้านผมเป็นประจำ เธอโตขึ้นมาก คงพอ ๆ กับที่ผมก็แก่ขึ้นทุกวัน

ผ่านมาสิบห้าปี เด็กผู้หญิงผอมเก้งก้างตัดผมสั้นเสมอติ่งหู กลายเป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่เก่งกาจในหน้าที่การงานอย่างหาตัวจับยาก

และผมอยากได้เธอ!

อย่าคิดลึก ผมแค่อยากได้เธอมาเป็นลูกน้องในแผนก แค่นั้นจริง ๆ นะ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเธอสักนิด

อะไรนะ ไม่เชื่อผมเหรอ...