ลิ่วเหยา เล่ม 2 (ฉบับปรับปรุง)

'เหยียนเจิงหมิงง' ศิษย์พี่ใหญ่ผู้มีชาติกำเนิดร่ำรวยสูงส่ง
เมื่อตอนอายุเจ็ดขวบหนีออกจากบ้านแล้วถูกอาจารย์ที่เจ้าเล่ห์เพทุบายเก็บได้
ต่อมาก็กลายเป็น ‘ที่พึ่งของสำนัก’ ‘ผู้สนับสนุนของเจ้าสำนัก’ และ
‘ศิษย์เอกเปิดขุนเขาแห่งสำนักฝูเหยา’
เขาเป็นบุรุษรูปงามที่มีผมสีดำยาวสยาย เป็นคุณชายเหยียนผู้ไม่เอาไหน
เจ้าสำอาง หลงตัวเอง ปากร้าย จนบรรดาศิษย์น้องแอบเรียกว่า ‘เจ้าแม่’
แต่ในยามคับขันเขาคือศิษย์พี่ใหญ่ที่พึ่งพาได้
'เฉิงเฉียน' ศิษย์คนที่สามของสำนักฝูเหยา
เป็นเด็กฉลาด ความจำดี มีใบหน้าน่ารักแต่เย็นชา
รูปร่างเจริญเติบโตเชื่องช้าตามอายุไม่ทัน
เขาสุขุมรอบคอบ ขยันหมั่นเพียร เห็นตนเองเป็นคนงานน้อย ข้ารับใช้น้อย...
เพียงแต่คนในครอบครัวไม่เคยเห็นเขาเป็นบุตรชาย
ดังนั้นเมื่อถูกขาย
เขาจึงตามชายแปลกหน้าท่าทางเหมือนนักต้มตุ๋นไปจนถึงเขาฝูเหยา
และได้พบกับศิษย์พี่ศิษย์น้อง ‘ผู้ร่วมลิขิตฟ้า ร่วมชะตากรรม’
“ท่านกลับไปที่ของท่านไม่ได้หรือ”
“ไม่ได้ เจ้าดูซิว่าตอนนี้สารรูปเจ้าทุเรศทุรังขนาดไหน
หลายวันนี้ข้าต้องดูแลเจ้า…เจ้าฝึกกระบี่จนดึกดื่นเช่นนี้ทุกวันหรือ”
เส้นเลือดเขียวบนหน้าผากเฉิงเฉียนเต้นตุบๆ ไม่สนใจคำถามของอีกฝ่าย
“ข้าไม่นอนกับท่าน!”
“เจ้าคิดว่าข้าอยากนอนกับเจ้านักหรือ”
เหยียนเจิงหมิงเอ่ยอย่างขุ่นเคือง
“เขียงยังนุ่มกว่าเตียงของเจ้าด้วยซ้ำ!”