รักลืมออกแบบ

ครั้งแรกยอมรับว่าเป็นความผิดพลาดของทั้งคู่ ครั้งที่สองยอมรับว่าเพราะอารมณ์ล้วนๆ ที่พาไป ไม่รู้ว่าตามอารมณ์ไปอิท่าไหน เมธาวีนักออกแบบสาวถึงได้ตกกระไดหนีจากเขาไม่ได้ซักที

-------------------------------------------------
“กรี๊ด” สิ่งแรกที่ฉันอยากจะหลังจากที่ตั้งสติได้ แสงแดดอันร้อนแรงของเวลาใกล้เที่ยง ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่ไม่ได้ปิดม่านไว้ แต่เดี๋ยวก่อน ทำไมถึงมีความรู้สึกว่าเอวหนักๆ เหมือนมีอะไรมาวางทับไว้ แล้ว เพดานแบบนี้ วอลเปเปอร์แบบนี้ และเตียงนี่ ทุกอย่างไม่คุ้นในความรู้สึกของเธอเลย แต่เดี๋ยวนะ นี้ไม่ใช้ห้องของเธอ ไม่ใช่เตียงเธอหนิ แล้วไอ้ที่หนักๆ ที่เอวนี่ทำไมขยับได้หละ

นั่น! รัดแน่นกว่าเดิมอีก

ไม่ต้องเสียเวลาสงสัยนาน เมธาวีก้มลงไปยังสาเหตุที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดทันทีตั้งแต่ตื่นนอน

“นี่ นี่แขนใคร” คำถามที่ผุดขึ้นมาในใจ แขนที่กำลังโอบกอดเธอจากด้านหลังว่าน่าตกใจแล้ว สภาพเธอตอนนี้น่าตกใจกว่า ทำไมตัวเธอถึงไม่มีเสื้อผ้า และทำไมสภาพห้องถึงได้เละขนาดนี้ ว้อทททททท

ในขณะที่กำลังนอนคิด เจ้าของแขนที่พาดเอวเธอก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นอีก เพราะเขาคงรู้สึกได้ว่าหมอนข้างที่นอนกอดมาทั้งคืนไม่อยู่นิ่งๆ อย่างที่ควรจะเป็น มือใหญ่เริ่มควานสะเปะสะปะไปเรื่อยอย่างคนงัวเงีย

หมับ! เมธาวีรีบคว้ามือนั้นไว้ก่อนพร้อมกับทำตาโต เพราะไอ้มือที่ว่านั้นแทบจะวางแหมะลงบนหน้าอกเธออยู่แล้ว

งานนี้ เจ้าแม่นักออกแบบที่แสนเก่งกาจจะหาวิธีแก้ปัญหาให้ตัวเองได้หรือไม่ ต้องมาลุ้นกัน

-------------------------------------------------