พายุร้าย มาเฟียเถื่อน

“ร้องเลย ร้องดัง ๆ ยิ่งเธอเจ็บปวด ฉันก็ยิ่งสาแก่ใจ”

เขาบีบคางหล่อนไว้เพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจเหยียดหยาม

“อึก”

ฉับพลันนั้นเขาก็โฉบปากประกบลงที่ริมฝีปากเธอ

“อื้อออออ”

“อึก.... อื้อ”

แพทริคบดเบียดกลีบปากนุ่มอย่างหนักหน่วง ล้ำลึก ให้สมกับที่เขาสูญเสียเธอไปถึง 6 ปี

“ไง... รสจูบของผัวเก่า พอจะทำให้เธอระลึกถึงความหลังระหว่างเราได้หรือยัง หรือยังซ่านใจสู้ได้ขี้ยาคนนั้นไม่ได้ !”

“มะ.... ไม่”

ทิชาพยายามส่งเสียงปฏิเสธออกมา เธอไม่ใช่เมียเขา และไม่เคยถูกชายใดแตะต้องตัวมาก่อน

“หึ !”

เขาแค่นเสียง แล้วจับขาเรียวแยกออกกว้างอย่างหยาบคาย แล้วจ่อหัวร้อนฉ่าเข้าที่ประตูอ่อนนุ่มของหญิงสาว

“รู้ไหมว่าการจำผัวตัวเองไม่ได้ ต้องได้รับการลงโทษอย่างไร”

สิ้นคำ เขาก็ขยับสะโพกเข้าสู่กายสาวเต็มแรงจนสุดลำ

“อ๊ายยยยยย”