[[ คำโปรย ]]
อยู่ดี ๆ นีนีก็ทะลุมิติมาเป็นคุณหนูรองจวนเสนาบดีในนิยายเรื่องดัง แล้วอยู่ดี ๆ ก็ได้สมรสพระราชทานกับจวิ้นอ๋อง? เฮลโหลวววว ใครอยากได้? ใครร้องขอมิทราบ?
ในคืนเข้าหอ นอกจากอีตาผัวจะหายหัวไปแล้ว สิ่งที่รออยู่ในห้องหอคือยาพิษอีกต่างหาก หลังจากนั้นก็เต็มไปด้วยแผนการกำจัดเธอจากบรรดาสาว ๆ ที่จ้องจะเสียบตำแหน่งนี้ทั้งนั้น เพราะฉะนั้น ตำแหน่งพระชายาเนี่ย ขอลาออกได้ไหม!
---------- ตัวอย่างเนื้อหาเล่ม 2 บางส่วน (1) ----------
เช้าวันใหม่ ซ่งหลิวหย่งยังรับมื้อเช้าที่เรือนพระชายาเอก อนุฟางทำท่าชะเง้อชะแง้คออยู่ด้านนอกเรือนห่างออกไป เพราะองครักษ์หญิงที่เฝ้าไว้ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าใกล้บริเวณเรือนพระชายาเอกในรัศมี 5 เมตร
หลังจากรับมื้อเช้าเสร็จ เขาก็พร้อมจะออกเดินทางแล้ว นีนีทำท่าจะไปส่ง
“เจ้าไม่ต้องออกไปหรอก ข้าลาเจ้าที่นี่เลยดีกว่า”
นีนีเห็นเงาหัวฟางไป๋เหลียนผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่ลิบ ๆ ก็ร้อง ‘เฮอะ’ อยู่ในใจ
“รอข้ากลับมานะ” เป็นน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยพูดกับเธอ
จากนั้นเขาก็ดึงเธอไปกอดแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอทีหนึ่ง เหล่าองครักษ์หญิงและสาวใช้ได้แต่กัดปากเบือนหน้าหนีภาพชวนขัดเขินนั้น
นีนีไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อร้ายของเขาทีหนึ่ง
ก่อนจะเดินออกไปเขายังลูบหน้าเธอเบา ๆ ราวกับจะอาลัยอาวรณ์นักหนา ไม่รู้ว่าพอพ้นประตูเรือนไปแล้วจะไปพลอดรักกับอนุคนใหม่และเมียคนอื่น ๆ ท่าไหนอีก
ลู่ไฉ่เหมยยอมแบกท้องนูน ๆ ออกจากเรือนมาส่งเขาที่หน้าประตูตำหนัก ด้านข้างมีหม่าปิงปิงยืนรอส่งอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว ส่วนอนุคนใหม่ที่มั่นใจว่าตัวเองเป็นคนโปรดที่สุดนั้นเดินควงแขนจวิ้นอ๋องออกมาด้วยกันตั้งแต่ที่หน้าเรือนพระชายาเอกแล้ว เป็นภาพที่ทำให้สตรีอีก 2 คนรู้สึกอยากถลาเข้าไปกระชากผมแล้วขึ้นคร่อมตบมาก ๆ โดยเฉพาะลู่ไฉ่เหมย
นางเป็นถึงพระชายารองยังไม่เคยทำตัวไร้ยางอายเท่านี้เลย แล้วนังอนุชั้นต่ำกล้าดียังไงถึงได้ทำอะไรข้ามหัวไปราวกับไม่เห็นนางอยู่ในสายตาขนาดนี้
ซ่งหลิวหย่งเดินขึ้นม้าโดยไม่ได้พูดจาหรือร่ำลาสตรีคนใดเป็นพิเศษ หลังจากขบวนของจวิ้นอ๋องเคลื่อนออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงบรรดาเมียนานุเมียของเขาเท่านั้น นับเป็นการพบหน้าอย่างเป็นทางการครั้งแรก ต่างคนต่างประเมินอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ซ่อนความมาดร้ายเอาไว้ข้างใน
---------- ตัวอย่างเนื้อหาเล่ม 2 บางส่วน (2) ----------
หลังจากแม่ทัพหยางออกไปแล้ว องครักษ์เงานายหนึ่งของจวิ้นอ๋องก็เข้ามารายงานบางอย่าง
“ทั้งสามเรือนอยู่กันอย่างสงบ และปิดเรือนเป็นส่วนใหญ่ อนุฟางพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล แต่ก็ยังติดต่อกับภายนอกเป็นระยะ ๆ พ่ะย่ะค่ะ”
สีหน้าของซ่งหลิวหย่งยังคงราบเรียบ ก่อนที่เขาจะถามถึงใครบางคนอย่างที่ถามเป็นประจำ
“แล้วนางได้หนีออกไปเที่ยวที่ไหนอีกหรือไม่”
“ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ เก็บตัวเงียบมาหลายวันแล้ว”
หืม? ดูเป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติ สตรีอย่างนางหรือจะทนอยู่ในเรือนเฉย ๆ ได้นาน
“จับตาดูทุกคนไว้อย่างใกล้ชิด ข้าไม่ต้องการให้อะไรรอดหูรอดตาไปได้”
“พ่ะย่ะค่ะ”
หลังจากองครักษ์เงาออกไปแล้ว ซ่งหลิวหย่งก็นึกถึงวันก่อนที่เขาจะออกเดินทางมายังเมืองจ้งเหิง พระชายาเอกของเขามีท่าทีปั้นปึ่งเย็นชากว่าปกติ ทั้งเช้าวันเดินทางยังไม่ยอมแสดงอาการอาลัยอาวรณ์เขาสักนิด
อันสตรีที่งอนนั้นง้อยาก ยิ่งเป็นสตรีประหลาดอย่างพระชายาเอกของเขาด้วยแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะต้องกลับไปง้อด้วยวิธีใด
ซ่งหลิวหย่งหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงวีรกรรมเก่า ๆ ของสตรีประหลาดผู้นั้น เขาเคยเห็นนางเตะต่อยกระสอบทรายด้วยท่วงท่าอันชวนขบขัน บางครั้งบางคราวนางก็ทำท่าคล้ายอยากจะทำกับเขาเหมือนที่ทำกับกระสอบทรายด้วย แต่เวลานางโกรธจริงจัง กลับเก็บเงียบ เย็นชา และห่างเหิน
เอาไว้จากสงครามจบสิ้นลง เขาคงจะต้องกลับไปพูดคุยกับนางให้รู้เรื่อง
********** หมายเหตุและคำเตือน **********
*** นิยายเรื่องนี้มีความแหกและแหวกขนบธรรมเนียมประเพณีของนิยายที่คุณนักอ่านเคยอ่าน ๆ มานะคะ อะไรที่คุณนักอ่านเคยอ่านเจอและคุ้นเคยจากนิยายเรื่องอื่น ๆ มาก่อน อาจจะไม่ได้เห็นในนิยายเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นคาแรคเตอร์ของนางเอก สำนวนการเขียนและการเล่าเรื่อง ทางเลือก จุดจบ ฯลฯ *** การอ่านนิยายมีความเสี่ยง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ***
*** E-book มีทั้งหมด 2 เล่มจบค่ะ : เล่ม 1 คือเนื้อหาตั้งแต่บทที่ 1-56 / เล่ม 2 คือเนื้อหาตั้งแต่บทที่ 57-103 + ตอนพิเศษ 5 ตอน + ตอนพิเศษสั้น 2 ตอน (จำนวนคำรวมทั้ง 2 เล่มอยู่ที่ 218,317 คำ / จำนวนหน้ารวม 1,057 หน้า)
*** สำหรับไฟล์เวอร์ชั่น pdf นักเขียนตั้งค่าหน้ากระดาษเป็นสีน้ำตาลอ่อนเลียนแบบกระดาษถนอมสายตา และใช้ font ไทยสารบรรณขนาด 19 pt เพื่อให้คุณนักอ่านรู้สึกสบายตาในการอ่านมากขึ้น โดยเฉพาะคุณนักอ่านที่อ่านในมือถือนะคะ
*** ขนาดของ font ที่ใหญ่ขึ้น (ทำให้มีจำนวนหน้ามากขึ้น) ไม่มีผลต่อการตั้งราคา E-book แต่อย่างใดค่ะ เพราะราคา E-book จะตั้งโดยยึดตามจำนวนตัวอักษรนะคะ
ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการอ่านนะคะ … เลิฟ เลิฟ
