ดุจกรงเถื่อน

หากการแต่งงานคือกรงขังอิสรภาพ เธอก็ถูกขังอยู่ในกรงเถื่อนของผู้ชายที่ไร้หัวใจ

ยามสิ้นหวัง ท้อแท้ และหวาดกลัว กำลังใจที่ดีที่สุดก็คือตัวเอง
ความเจ็บปวดที่ใจไม่ทำให้ใครตาย
‘นิชาดา’ เฝ้าบอกตัวเองให้กัดฟันสู้ ฝืนทนเข้าไว้
แม้ยังมองไม่เห็นหนทางหลุดพ้น แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครต้องมาเจ็บไปกับเธอ

“น้อยๆ หน่อยนะหมอก ลืมสถานะตัวเองไปหรือไง ต้องให้ฉันย้ำเตือนใช่ไหม ว่าเธอมาที่นี่ในฐานะลูกหนี้ ชดใช้ให้ฉันด้วยร่างกายของเธอ”
แขนกำยำรัดอีกฝ่ายแน่นขึ้นเพื่อให้บดเบียดกับเขาเต็มๆ
“แล้วเธอเองก็รู้ดีนี่ ว่าฉันเป็นผู้ชายเต็มตัวแค่ไหน”
“ปล่อยนะ”
…
“ปล่อยเหรอ ผัวที่ไหนจะโง่ปล่อยเมียตัวเองคืนแต่งงาน”
น้ำเสียงของอีกฝ่ายเหี้ยมเกรียม ทั้งสายตาคมกล้าก็เข้มจัดชวนขนลุกในความรู้สึกของนิชาดา
“ของแบบนี้มันต้องโต้รุ่งสิถึงจะถูก”
“ไม่ ปล่อยฉันนะ”