ข้าชื่อสีหราช

เหล้าแรงแค่ไหน...ก็ไม่อาจทำให้ข้าเมาได้อีก

แปลกนัก... ไม่รู้ว่านี่คือสายฝนหรือน้ำตาข้าที่ไหลรินกันแน่

เจ้าตัวแหงนหน้ารับสายฝน สายฝนชะล้างหยดเลือดที่กระเซ็นเลอะใบหน้าคม เผยผิวสีแทนแข็งแรง เสื้อผ้าอาภรณ์ชุ่มโชกเปียกลู่แนบกายเผยกล้ามเนื้อแผ่นอกงามสมกับเป็นอดีตนักดาบหลวง รอยแผลเป็นที่แขนและขาบางจุดยังมีเลือดไหลริน แต่เจ้าตัวก็ไม่นำพา

หากหัวใจตายแล้ว...ร่างกายสำคัญไฉน...

สุราอยู่นี่...แต่คนร่วมดื่มกลับลาลับ

สุราเฝินจิ่วที่เจ้าตัวเล็กชอบถูกร่างสูงราดรดลงบนดินท่ามกลางสายฝนโปรยปราย

เพียงไม่กี่อึดใจ ฝีเท้าม้าศึกและเสียงผู้คนจำนวนมากก็กรูกันเข้ามา เสียงดาบกระทบกันเบา ๆ เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แต่เหมือนผู้ที่ร่ำสุราอยู่เดียวดายหน้าเนินดินกลับมิได้ใส่ใจจะขยับตัวหนี

ยามนี้ขอเพียงได้ดื่มสุราครั้งสุดท้ายกับร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่ด้านล่าง ก็เพียงพอแล้ว

เมืองอินทร์....ผู้เป็นทั้งน้อง ทั้งสหายรัก...และหัวใจของเขา

สุรานี้...เพื่อเจ้า เมืองอินทร์...

ศีรษะของไอ้เดรัจฉานนี่...เพื่อเจ้า...เช่นกัน

“อ้ายสีหราช ! เจ้าจงยอมให้จับกุมเสียโดยดี!”