ข้าคือนางร้ายที่คู่ควรพระเอก

สิ้นเสียงรับสั่ง เกนหลงก็ยืนนิ่ง นางพนมมือขึ้นเพื่อขออนุญาตครูที่ตนบูชาก่อนการแสดงเฉกเช่นนางรำทั่วๆไปพึงกระทำ
จากนั้นนางก็เริ่มร่ายรำท่าฉุยฉายออกมาอย่างงดงามซึ่งมันเป็นศิลปอีกแขนงหนึ่งของไทยที่เกนหลงมีความชำนาญอย่างยิ่ง
และการแสดงของเกนหลงก็สามารถสะกดสายตาของทุกคู่ที่กำลังรับชมอยู่ในขณะนี้
แม้แต่เสนาบดีเหล่าเฟิ่งเองก็ยังคาดไม่ถึง
แปะ
แปะ
แปะ
“ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ”
เกนหลงน้อมรับด้วยรอยยิ้ม
“ไม่นึกเลยว่าเจิ้นจะได้ชมการแสดงที่แปลกตาเยี่ยงนี้”
“จริงๆหม่อมฉันเตรียมการแสดงนี้ไว้เพื่อให้ฝ่าบาทได้รับชมอยู่แล้วเพค่ะ แต่เพราะหม่อมฉันเห็นว่ามันยังไม่สมบูรณ์เท่าไหร่หม่อมฉันจึงไม่กล้าที่จะนำเสนอ”
“.............”
“แต่หม่อมฉันก็ไม่อาจรู้เลยว่าท่านเสนาบดีเหล่าเฟิ่งทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร ถึงได้นำมากราบทูลต่อหน้าพระพักตร์ก่อนหม่อมฉันเช่นนี้”
เกนหลงทำการดัดหลังเสนาบดีเหล่าเฟิ่งโดยไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัว
“หม่อมฉันจึงต้องยอมแสดง เพราะหม่อมฉันเห็นว่าในเมื่อท่านเสนาบดีอุตส่าห์ให้เกียรติหม่อมฉันแล้ว หม่อมฉันจึงไม่อยากจะหักหน้า แต่หากว่าการแสดงที่จบไปเมื่อครู่ฝ่าบาทไม่ทรงพอพระทัยหม่อมฉันก็คงต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วยน่ะเพคะ”
“เปล่าเลย เจิ้นชอบมากต่างหาก และคาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าเจ้าจะร่ายรำได้งดงามถึงเพียงนี้ แต่น่าเสียดายนักหากสมบูรณ์ดังเจ้าว่าจริงๆคงน่าดูชมไม่น้อย เหล่าเฟิ่งเจ้านี่มันใจเร็วด่วนได้จริงๆน่ะ”
“ขออภัยพะยะค่ะฝ่าบาท”
เกนหลงหันไปยกคิ้วใส่เสนาบดีเหล่าเฟิ่งจนเขากำหมัดแน่น
ส่วนเฟยเทียนก็จ้องฮูหยินของตนด้วยสีหน้าที่รู้สึกชื่นชมไม่น้อย
ปีก่อนเจ้ายังชอบหักหน้าข้าอยู่เลยหลิงเอ๋อ
“นี่ท่านซุ่มซ้อมให้ฮูหยินของเจ้ามานานรึยังท่านเฟยเทียน”
“ท่านพูดเรื่องอะไรท่านเฉินฟู ข้าหาเคยรู้มาก่อนไม่ว่าฮูหยินข้าเตรียมการแสดงอะไรไว้”
“ฮูหยินข้างั้นรึ”
เฉินฟูสหายคนสนิทของเฟยเทียนล้อเลียน
“เจ้าพูดมากเกินไปแล้วเฉินฟู”


**********